Low Society (US) (unplugged) Blues Café Stinne Meldert (09-08-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: Café Stinne info band: Low Society © Rootsville 2019

We zijn gewoon om het koppel Sturgis Nikides en Mandy Lemons, samen te zien met hun Belgische accolieten. Maar, dat was voor Zelzate. Voor eens waren ze te bewonderen in duo en “unplugged”. Enkel de zang van Mandy en de “National” van Sturgis. Gezien ik wel pap lust van zo’n akoestisch optreden, toog ik op weg richting Meldert.

Leuke, gezellige ouwe kroeg met een groot terras, waar al veel volk gezeten was met de nodige hopachtige verfrissingen. Binnen waren onze Amerikaanse vrienden uit Memphis Tennessee, de laatste voorbereidingen aan het treffen, en stipt om 21 uur mocht ons duo er aan beginnen. Door het mooie weer bleven jammer genoeg nog veel mensen op hun terrasstoel kleven, en met dit zwoele weer kon je het hen moeilijk kwalijk nemen, ze zouden de gig van buitenaf kunnen volgen.

Het optreden was zeer goed uitgebalanceerd met tal van oude bluesnummers, als het ware een stukje bluesgeschiedenis, gekoppeld aan een aantal eigen songs We begonnen er aan met ‘Mighty Tight Woman’ een nummertje van Sippie Wallace, dat eigenlijk meer bekendheid kreeg in de versie van Bonnie Raitt. Zo kwam ‘Women Be Wise’ ook weer van de hand van Sippie. Met ‘Dust My Broom’ belandden wij bij de grote Robert Johnson en met ‘Nobody’s Fault But Mine’ zaten we dan weer bij Blind Willie Johnson.

Hoewel dit optreden “unplugged” was, kronkelde Mandy zich als een paling over de vloer, net zoals ze dat doet bij een bandoptreden. Haar stem klonk weer als een klok en je ziet dat ze echt aan het beleven is wat ze zingt. Ondertussen is Sturgis “Mr Coolness” zelve en blijft gefocust op zijn werk op de National, plukt de noten weg en masseert de nek van zijn gitaar met zijn slide. De aanwezigen lusten er wel pap van en dat merk je aan de reacties. Met ‘It Hurts Me Too’ zitten we bij Elmore James, hierna een song uit medio jaren 20 met ‘Can’t No Grave Hold My Body Down’ waarschijnlijk best bekend in de versie van Sista Rosetta Thorpe. Stilaan trokken we richting pauze en toen een eerste eigen nummer met ‘El Diablo’ en sloten we af met Memphis Minnie’s ‘Let Me Ride’, song waar Mandy al wervelend het café in trok. Tijd om met een fris biertje om af te koelen en ons schrap te zetten voor deel twee.

Het niveau zakte niet, wel integendeel want ons koppel opende met een ode die ze gechreven hadden voor de grote Nina Simone, gewoon ‘Nina’ getiteld. Iedereen werd er zowaar stil van.‘Blues ’n Booze’ was dan weer van de hand van de grote Ma Rainey, terwijl ‘Crazy Love’ er eentje was uit het eigen repertoire. Na het verhaal over ‘Mr Crump’, volgde alweer een adembenemend versie van John Prine’s ‘Angel From Montgomery’, damned, wat blijft die song toch steeds aan je ribben plakken en zeker op de wijze waarop Mandy dat aan de man brengt. Met de ‘Raccoon Song’ en een knap gespeelde ‘New York City Boy’, waren wij aan het eind gekomen van dit fijn optreden. Geen spijt gehad van de verplaatsing, integendeel, blij dat ik dit niet heb gemist.

Iets totaal anders als wat wij normaal gewoon zijn, veel meer ingetogen en een eerbetoon aan de grote bluesmeesters. Hun volgende stop in de Blueshappenning in Zelzate, maar dan wel met de voltallige band. I’ll be there folks !! (Marcel)